هر که از سفرۀ ایمان تو شک بردارد            بِـروَد حاصل خود را ز دَرَک بردارد

آسـمـانِ سـرِ ما سـایـۀ اولاد عـلی‌ست            پس محال است که این سقف ترک بردارد

مثل این است که بی‌حیدر کرار، خـدا            شمس را از دلِ مجموعِ فلـک بردارد

لـعـنتُ الله…مـِن الآنِ اِلـیٰ یـومِ الاَبـد            به هر آن که قدمِ غصبِ فدک بردارد

نشوَد ساحتِ دریا، نجس از پوزۀ سگ            منطقی نیست، که این آینه لَک بردارد

بی‌گمان صاحبِ دولت بِشود هر که کَفی            از سرِ سفـرۀ تو، نان و نمک بردارد

در عیارِ دلِ ما عشقِ علی جلوه‌گر است            آن زمانی که خدا سنگِ محک بردارد

منکرِ حق علی را صد و ده بار، بگو            برود حاصل خود را زِ درک بردارد